"Komşuda pişen, bize de düşer mi?" diye sormuşlardı bir yarışmada, çocuklara. "Hayır. Hepsini yerler." diye yanıtlamıştı bir minik. Birçok atasözünün güncelliğini yitirdiğini görüyoruz.

"Horoz kadar kocam olsun, kümes kadar evim olsun" sözü de çook eskilerde kaldı, örneğin.

Zırva tevil götürmez" demişti eskiler. Şimdi her türlü zırvalığa makul savunmalar yapılabiliyor. Zülfüyâre dokunacak gırla örnek var ama biz dokunamıyoruz. Sahte zemzem olayını söyleyelim, biraz üzülüp geçiştirelim: Adam 5 ayda 90 milyon lira kazanmış. Adana'da musluk suyuna eser miktarda zemzem karıştırıp satarak. "Ben bunların sahte olduğunu düşünmüyorum. Çünkü bugüne dek hiç şikâyet gelmedi." diyor. Hasıl olan sevaplarda hiç eksilme yok yani...

Kediye ciğer emanet edilmezdi eskiden. Şimdi ediliyor. Şimdi hem ciğerimiz çoktur hem kediden artakalana minnettar olunabiliyor...

"Tan yeri ağarınca hırsızın yüzü kararır" demişlerdi. Artık kararmıyor. Gün ağarıyor, kabahat ortaya çıkıyor. "Dün gece yoktu ki / Bu dağ buraya nasıl gelmiş?" diye şaşıp kalıyorsun. Oysa büyük hırsızlıklar bir acayip "yiğitlik" oldu. Kimimiz kanıksadık, kimimiz de "Elbet hesabı sorulur" diye kendini avutmada.

Nasrettin dedemizin bir çuval dolusu değerli eşyası çalınmış. Sağa sola koşuşturup aranmak yerine doğruca mezarlığa gitmiş bizimki. Delirdi zahir, demişler.

"Hocam, arasana şu hırsızı..."

"Arayıp durmaya gerek yok." demiş Hoca. "O adam eninde sonunda buraya gelmeyecek mi?.."

Fıkrayı kim uydurmuşsa aklına sağlık. Peki, hırsız oraya geldikten sonra ne olacak? Bilahare hesabı sorulacak, demek istiyor. Peki, senin yaşadığın mağduriyet ne olacak? Bütün eşyalar sigortalı mıydı yoksa, köftehor?..

Biz de gördüğümüz bütün kötülükleri ahir âleme mi havale edelim? Boynumuzu eğelim; eşkıya yol kesmeye, kötülük kol gezmeye devam mı etsin?..