613 şehit... Günlerden 26 Şubat buz tutan gecenin içinde, çığlıkların arş-ı alaya yükseldiği zifiri karanlığında çocuk, kadın, genç, yaşlı... Suçsuz, garip, masum, çaresiz, savunmasız ne olacağından habersiz ölümün soğuk nefesini bedeninin her yerinde hisseden, bir gece yarısının kör karanlığında ölümün sessizliğini bekleyen, silahsız KARABAĞ' ın HOCALI kasabası TÜRKLERİ...
Herşeyden habersiz, ayaz soğuğunda döşeklerinde yorganın altında kendi sıcağı ile ısınarak masum uykuda körpe yavrular... Anneler korkulu gözlerle, kendinden çok evlatlarına sonsuz merhamet, şefkat ve sevgiyle son kez bakarken... Babalar Ermeni militanların kan kusan nefretine karşı mermilere bedenini kalkan etmiş, genç yiğitler çaresizlik içinde çare ararken...
Korku ve cesaretin kapıştığı; karanlık içinden şeytanın pençesi, öfkenin ateşi, nefretin vahşeti, sapıklığın vahameti ve tecavüzü, insanlığını kaybetmenin eziyeti, işkencesi...Katliamın adı olan Ermenistan Karabağ askeri birlikleri; silahsız masum savunmasız Hocalı kasabası Türklerinin ocaklarına karanlıktan gelen kuduz köpekler, kana susamış vampirler gibi bütün güçleriyle hücum etmişlerdi.
Rus destekli Ermenistan Dağlık Karabağ askerleri; her taraftan çevrilmiş, yerleşimi giriş çıkışlar kapatılmış Türkler üzerine büyük küçük, çocuk, kadın, yaşlı demeden acımasızca, merhametsizce, vicdansızca savunmasız, silahsız biçare Hocalı halkına üzerine gecenin karanlığında; işkence, tecavüz, vucütları bıçakla kasatura ile delmek, deşmek, kesmek , boğazlamak suretiyle vahşet kusmuşlardı.
" Soğuk, vahşet, ölüm, tecavüz o gece sadece bedenleri değil; vicdanları, ruhları, insanlığı da alıp gitmişti. "
Vicdanı merhameti insanlığı olan hangi beden ve zihin bunu yapabilir ? Ama oldu işte.. Rusya'nın desteklediği Ermeni devletinin ölüm mangaları, kana susamış aç vampirleri asker denemez canileri bir gece karanlığında bu katliama imza atmış, hep kötülükle lanetle anılacak tarihin kara sayfalarında yerini almışlardı.
Tabiki bu, Ermenilerin bozuk sicilinde ilk kez ortaya çıkan bir durum değildi. Biz Türkler çok kez bu zulümleri, acımasızlığı, tecavüze, işkenceyi, vahşeti katliamı gördük. Bizim kucak açtığımız, ekmeğimizi, aşımızı ve aşkımızı paylaştığımız Ermenilerin içinden çıkan bir kısım çetelerin, militanların, hainlerin ihanetini 1. Dünya savaşı içerisinde yaşadık, gördük.Toplu mezarlarda ki bulgular resmi belgelerde kayıt altına alınan zulümlerinde, son dönemde ASALA terör örgütünün eylemlerinde, PKK vahşetinde gördük.Daha bir çok mecrada gördük. Onun için Türkler, bir kısım çeteci ve komitacı Ermenilerin zulmüne yabancı değil...Ancak her nerede Türk varsa yapılanları unutmamış, tarihi hafızasında canlı tutmuş, tutmakta ve tutacak, unutmayacaktır.
Karabağın Hocalı kasabasında 26 Şubat 1992 gecesi yaşanan vahşeti, ne Azerbaycan Türk'ü ne de Anadolu Türk'ü unutmayacaktır. Acısı hep taze kaldı... Hatırlandıkça, her gün acısı daha da tazeleniyor. Yürekleri dağlıyor, gönüller kan ağlıyor; göz pınarlarının yaşı dinmek bilmiyor.
Tek millet, iki devlet aklı gereği önce Azerbaycan devleti bu katliamı meclisinde Hocalı soykırım diye yasalaştırmalı, ardından kardeş Türkiye kendi meclisinde gereğini yapmalıdır. Ardından BM olmak üzere uluslararası alanda Ermenistan'a karşı lobi faaliyetleri yürütmeli, komitacı ve katliamcı Ermenistan devleti ve dönemin soykırım emrini veren siyasi ve askeri yetkilileri hem hukuk karşısında hem de vicdanlarda mahküm edilmelidir. HOCALI katliamını gerçekleştirenlerin en ağır cezayı almaları için mücadele verilmelidir.
Azerbaycanlı öz evlatların Karabağ Savaşı'nda bölgeyi Ermeni işgalinden kurtarması, yürekleri bir nebze de olsa serinletmiş, ferahlatmıştır. 29 yıl önce Ermeni askerlerinin yaptığı Hocalı katliamında şehit düşen 613 Hocalı Türk'ü kardeşimize Allah'tan rahmet, yakınlarına sabır diliyorum. Bir daha böyle kara gün ve geceleri görmemek dileğiyle...
Tek yürek, tek bedende; aklı bir, gönlü bir, ruhu bir, nesli bir...
Öz kardaşlarımıza selam olsun...
