Ne zaman oldu bilmiyorum…

Birbirimizin gözlerinin içine bakıp hâlini anlamayı ne zaman bıraktık, onu da hatırlamıyorum. Bildiğim tek şey; artık kimsenin kimseye gerçekten vakti yok.

Birisi derdini anlatmaya başlıyor, biz çoktan vereceğimiz cevabı düşünüyoruz. Dinlemek için değil, konuşmak için bekliyoruz. Karşımızdakini anlamak değil, haklı çıkmak derdindeyiz. Oysa empati, “ben olsam ne hissederdim” diye sormaktı. Şimdi ise “beni ilgilendirmiyor” demenin farklı yollarını buluyoruz.

Trafikte bir anlık öfkeyle söylenen sözler, sosyal medyada acımasızca yazılan yorumlar, günlük hayatta kolayca kırılan kalpler… Hepsi aynı yerden geliyor: Anlamaya çalışmamak. Belki de en çok da birbirimizin yükünü görmezden gelmekten.

Herkesin bir hikâyesi var aslında. Gülümseyen bir yüzün ardında uykusuz geceler, sessiz bir insanın içinde kopan fırtınalar olabilir. Ama biz durup sormuyoruz. Çünkü hızlı bir çağdayız. Dertler bile hızlandı, acılar bile bekleyemiyor.

Empati kaybolunca merhamet de azalıyor. Merhamet azalınca insanlar yalnızlaşıyor. Sonra herkes “neden bu kadar mutsuzuz” diye soruyor. Oysa cevabı çok yakın: Birbirimizi duymuyoruz.

Belki dünyayı değiştiremeyiz ama bir insanı anlayabiliriz. Bazen bir cümle, bazen sadece susup dinlemek yeterlidir. Empati büyük bir erdem değil aslında; sadece insan kalabilmenin yolu.

Belki de kendimize şu soruyu sormanın zamanı gelmiştir:
Başkası için değilse bile, kendimiz için…
Empatiyi yeniden ne zaman hatırlayacağız?