İnsan çoğu zaman yapmadıklarını, yapamadıklarını hayata bağlar. “Şartlar uygun değildi” der, “zamanım yoktu” der, “biraz daha bekleyeyim” der. Oysa dürüst olalım; insan en çok kendini erteliyor. Kendi isteklerini, kırgınlıklarını, hayallerini… Hepsini bir “sonra”ya bırakıyor.
Herkesin bir koşturması var. İş, ev, sorumluluklar, beklentiler… Birilerinin istediği gibi yaşamak, birilerini üzmemek, bir yerlere yetişmek derken insan kendine sıra gelince yorgun düşüyor. Kendini dinlemeyi lüks sanıyor. “Şimdi değil” diyor, “sonra bakarım.” Ama o sonra çoğu zaman hiç gelmiyor.
Ne zaman durup düşünsek, aslında içimizde uzun süredir konuşmak isteyen bir ses olduğunu fark ediyoruz. Mutlu değiliz belki ama alışmışız. Yorulmuşuz ama güçlü görünmek zorundayız. Bir şeyler eksik ama adını koymaya cesaret edemiyoruz. Çünkü kendimizle yüzleşmek, başkalarıyla yüzleşmekten daha zor geliyor.
İnsan hayallerini bile erteliyor. “Bir gün yaparım”, “ileride olur”, “şartlar düzelince” diye diye yıllar geçiyor. Sonra bir bakıyoruz, hayaller küçülmüş, hevesler sessizleşmiş. Biz hâlâ bekliyoruz. Neyi? gösterilmeyen bir izin belgesini, kimsenin vermeyeceği bir onayı.
Belki de sorun zaman değil. Belki de mesele cesaret. Kendini seçebilme cesareti. Kendi hislerini ciddiye alabilme cesareti. Yorulduğunu söyleyebilme, mutlu olmadığını kabul edebilme cesareti.
İnsan en çok kendini erteliyor çünkü kendini seçmek bazen bencil sanılıyor. Oysa kendini seçmeyen biri, başkasına da gerçekten iyi gelemez. İçinde birikenleri görmezden gelerek mutlu olunmuyor.
Belki bugün büyük kararlar almak zorunda değiliz. Ama en azından kendimizi daha fazla ertelememeye karar verebiliriz.
