Salih Dursun'un savunmanın merkezinde, Bosingwa ve Uğur'un merkezde, Musa Nizam ve İshak Doğan gibi iki orjinal sol savunmacıyı rağmen Mustafa Akbaş'ın sol bekte yer alması, Medjani'nin savunmanın önünde dalgakıran vazifesiyle birlikte beşli bir savunma bloğu oluşturulmuştu. Ön bölgede ise yine benzer bir beşli, Deniz Yılmaz, Özer Hurmacı, Mehmet Ekici, Erkan Zengin ve en önde Cardozo.

 

Öyle bir ilk yarı izledik ki, Neşet Ertaş'ın "Gönlüm hep seni arıyor, neredesin sen" dizelerini hatırladık. Oyunun her alanında iki üç kişi ile basan, rakibine göz açtırmayan, sağlı sollu ataklarla lig liderinin nefesini kesen bir oyun vardı. Bu güzel atmosferde Mehmet Ekici'nin daha fazla sorumluluk almasını, Cardozo'nun ise daha üretken olmasını beklerdik. Trabzonspor'un gole en yakın isimleri diğer arkadaşlarına ayak uydurabilseler maç ilk yarıda biterdi. 

 

Hamit Altıntop'un sakatlanması, Trabzonspor'un işini daha da kolaylaştıracak derken, ikinci yarıda nedenini kimsenin bil(e)mediği bir şekilde çok farklı bir kurgu izledik. Trabzonspor orta sahası neredeyse buharlaştı gitti. Rakip Galatasaray'ın her atağı Hakan Arıkan'a kadar ulaştı. Sonrasında gelen beraberlik golü zaten kaçınılmazdı. Oyunun kurgusunu rüzgar belirledi desek yalan olmaz. Rüzgarı arkasına alan takım oyuna hakim oldu. 

 

Son bölümlerde gelen gol, birçok şeyi sildi götürdü. Trabzonspor'un orta sahadaki oyunu kontrol etmeye yönelik oyuncu eksikliği bu maçta da kendisini gösterdi. Bu soruna ne yapıp edip, kısa vadede bu sezon, uzun vadede gelecek sezon çözüm bulunmalı. 

 

Son sözümüz de taraftara... "Efsane Şehir Trabzon" koreografisi muhteşemdi. Her maçta bu tür sıradışı motivasyon çalışmaları olmalı. Ancak ; kazandığımız maçta hakemin kafasına yabancı madde atmak hiçbir şeyle izah edilemez. Trabzonspor haklı olduğu noktada haksız duruma düşüyor. Taraftarın kendi içerisindeki bu ve benzer çürük elmaları temizlemesi lazım.