Bir gün öncesinde yağmur nedeniyle ertelenen Beşiktaş-Galatasaray müsabakasının ardından tüm gözler Süper Final’in diğer iki yoncasındaydı. Trabzonspor’da Şenol Güneş’in sol arkada Celustka, sağ önde Halil Altıntop tercihleri dışında pek değişen bir şey yok. Biz şahsen sol arkada Marek Cech, sağ önde Volkan Şen’i bekliyorduk. Rakip Fenerbahçe’de Aykut Kocaman ise, Trabzonspor’un sağ tarafını Ziegler- Caner ikilsi ile karşılamayı düşünmüş.
İlk dakikalarda Zokora ve Alanzinho’nun şutları dışında bordo mavili sayfaya yazılacak olumlu bir şey yoktu ilk 45 dakikada. Ve bolca da sarı kart. Burak Yılmaz yine “ıssız adam”. Orta saha evlere şenlik. Süper Final maçların neden oynandığını sorgulayanlara nazire yapan oyuncular, sahada ne yaptıklarını bilmiyordu. Bu sezon bu kadar organizasyon dışı bir takım izlemedik. Resmen arap saçı, karmaşa.
İkinci yarıya başlarken, Celustka sağ beke, Serkan Balcı orta sahaya, Olcan dışarıya Marek Cech kendi yerine. Bu denklem bile karmaşa. Serkan Balcı’yı orta sahaya alan Şenol Hoca, Fenerbahçe’nin ortadan gelen ani ataklarına önlem almaya çalışsa da ikinci gol yine o bölgede kaptırılan bir toptan geldi. Bu sezon her iki Fenerbahçe maçında oynayamayan Zokora yine kendisinden bekleneni veremedi. Bekleneni veremeyen sadece Zokora değildi elbette. Hem saha içersinde hem de kulübe de kim varsa aynı…
Futbol bir takım oyunu. Trabzonspor’u geçen sezon başarıya götüren de takım oyunuydu. Bu akşam daha da açık bir şekilde görüldü ki, bordo mavili ekip bireysel oyunla ancak gol kralı çıkartır. Başka da bir arpa boyu yol alamaz. Hatırlayın, sezon başında Avrupa’da elde edilen başarılı sonuçlarda da takım olma duygusunun imzası vardı.
Ne yapıp edilip, takım olma olgusu yakalanmalı. Aksi halde, insanların hayalleriyle oynarsınız.
