Ölüm bu kadar kolay olmamalı. Ya da yaşamak bu kadar zor…

Kahve içerken ölmemeli insan,
Bir fincanın sıcaklığı, hayatın soğuk yüzüyle bu kadar keskin şekilde çarpışmamalı.

Yatağında uyurken böcek ilacından zehirlenmemeli kimse.
Uyku, insanın en güvenli sığınağıyken ölümün pususuna dönüşmemeli.

Tatil yaparken kan kusmamalı insan.
Dinlenmeye gidilen bir yolculuk, ömrün son durağına dönüşmemeli.

Bir otelde canını kurtarmaya çalışırken kapı üstüne kilitlenmemeli.
Sığınılan yer, mezara çevrilmemeli.

Ya da bir göl kenarında eşi ve çocuğuyla mutlu bir şekilde yürüyen bir aile,
ehliyetsiz bir sürücünün sorumsuzluğuna kurban gitmemeli.
O yürüyüşün hatırası, bir anda ömür boyu taşınacak bir acıya dönüşmemeli.

Zevk için sıkılan bir mermi, masum bir insanın başına düşmemeli.
Havaya eğlence olsun diye sıkılan sevinç, bir aileyi karanlığa gömmemeli.

Pazarda kaykayıyla gezen bir çocuk, kendini insan sanan canilerin bıçak darbelerine hedef olmamalı.
Bir pazar yerinin kalabalığı, bir çocuğun son nefesine tanıklık etmemeli.

Evlenirken patlatılan konfetiler, boşanırken kurşuna dönüşmemeli.
Bir ömür birlikte yaşama hayali, bir anda ölümün soğuk sesiyle son bulmamalı.

Hayat, acemi bir sürücünün beceriksizliğine bağlı olmamalı.
Bir anlık panik, bir direksiyon hatası, bir yuvayı yıkmamalı.

Bir futbol maçının sonucundaki sevinç, bir başkasının hayatına mal olmamalı.
Coşkuyla kutlanan bir gol, bir aileye ağıt yazdırmamalı.

Siyasi hırs uğruna, “farklı dinden” diye çocukların üzerine bomba yağdırılmamalı.
Her coğrafyada, her dilde, her inançta çocuk, çocuktur.
Onların gözyaşı aynı acıyla yere düşer.

İnsan bu kadar kolay ölmemeli.
Bu kadar kolay olmamalı…
Ölümün eli, insanın omzuna bu kadar çabuk dokunmamalı.