Karadeniz’in yaylaları artık “yayla” olmaktan hızla uzaklaşıyor..

Ucube yapılar, beton binalar, kural tanımayan alt yapı..

İnsan gidip-görünce ah-vah çekiyor..

Yaylaların geleceği her işimizde olduğu gibi Allah’a havale..

Daha fazla rant uğruna acımasızca bir sömürü düzeni var..

Önüne gelen hele de arkası sağlamsa istediği yere istediği şekilde tesisini dikiyor..

Yaylalarda insanların konaklamasına imkan verecek, ulaşımı sağlayacak, ihtiyaçlarını karşılayacak tesisler elbet te ihtiyaç..

Ama böyle bir ihtiyaç var diye yaylaların o doğal güzelliğini temiz havasını öldürecek değiliz..

Yaylaların gerçek sahiplerine bile hoyratça davranıyoruz..

Bursa’dan Karadeniz’in yaylalarını gezmeye gelen değerli hemşerim öğretmen kardeşim Ümit Özgüler’in makinasına bu fotoğraf yansımız..

Ümit fotoğrafla ilgili sosyal medyadan ise şu notu düşmüş..

“Temmuz ayı süresince Karadeniz'in yaylalarını dolaştık. Fakat üzüntüyle gördüm ki; yaylalar "yayla" olmaktan hızla uzaklaştırılıyor.

2-3 katlı ucube, kişiliksiz ve çirkin mi çirkin beton binalar yaylalara fütursuzca dikilmiş. Hatta yaylanın birinde" inek giremez" uyarı tabelasını görünce küçük dilimi yuttum. Keşke insanların yerine hep inekler girseydi yaylaların çayırlarına vesselam”

Ümit’e aynen katılıyorum..

İneklerin otlayacağı, çiçeklerin özgürce büyüyeceği, ağaçların yaşam hakkı olduğu yaylalara resmen göz koyduk..

Her şeyi yapmaya başladık..

Koca-koca AVM’ler bile yapıyoruz..

Peki hangi akılla. Hangi hakla..

İnekler giremez diye tabela koyduğumuz yer YAYLA..

Evimizin bahçesi, şehrin meydanı değil..

Fazla sözü uzatmaya yok..

Doğa ile barışık yaşamak zorundayız. Yaylalar bizim ciğerimiz-kalbimiz..

Derelerin önünü kesmekle, ormanları yok etmekle, gölleri kirletmekle, yaylaları beton binalara teslim etmekle kalbimize hançer saplamaya devam ediyoruz..

Yazıktır-günahtır..