Trabzon'da emeklilerin sefaletle mücadelesi: "Bu yağma düzen yıkılacak"

Türkiye’de emeklilik, iktidarın tercihiyle onurlu ve güvenceli bir yaşam hakkı olmaktan çıkarak sefaletin simgesi haline gelmiştir. Milyonlarca emekli, yoksulluk, borç ve barınma kriziyle mücadele ederken, bunun temel nedeni ekonomik zorunluluklar değil, tek adam rejimi ve neoliberal politikalar olarak öne çıkıyor.

Bugün Türkiye'de emeklilik, artık bir huzur ve güvence dönemi değil, açlıkla mücadele anlamına geliyor. Yıllarca çalışan ve ülkenin değerlerini yaratan emekçiler, bilinçli bir sınıf politikasıyla açlığa itilmiş durumda. Tek adam rejimi altında uygulanan neoliberal ekonomi programı, sosyal devleti tasfiye etmiş ve kamusal kaynakları sermayeye ve ayrıcalıklı azınlıklara aktarırken, emekliler “yük” olarak görülmüş.

Mart 2025’te Emekliler İçin Durum:

Mart 2025 itibarıyla, Türkiye’de emekli ve hak sahibi sayısı 16,8 milyonu aşarken, 4,5 milyon emekli 16.881 TL gibi yoksulluk sınırının altında bir maaşa mahkûm olmuştur. Birçok dul ve yetim ise daha da düşük bir maaş alıyor. Bu durum, derin bir yoksulluktan başka bir şey değildir ve açlık sınırının altına düşen maaşlar, emeklilere fiilen "aç kal" demek anlamına geliyor.

Asgari Ücret Gerçeği:

2026 için açıklanan net asgari ücret 28.075 TL olsa da, bu rakam açlık sınırının altında kalmaktadır. Dört kişilik bir ailenin sağlıklı beslenebilmesi için gereken tutar bile asgari ücreti aşarken, barınma, ulaşım, sağlık ve eğitim gibi diğer giderler ise yoksulluk sınırını 100.000 TL bandına taşımaktadır. Bu durum, asgari ücretin bir geçim ücreti olmaktan çıkarak, yoksulluğun taban ücreti haline geldiğini göstermektedir.

“Enflasyona Ezdirilmedi” Yalanı:

İktidarın "asgari ücreti enflasyona ezdirmedik" iddiası, gerçeği yansıtmıyor. 2024’te resmi enflasyon %44,4 iken asgari ücret artışı %30’da kalmış, 2025’te ise %31 beklenen enflasyona karşı artış sadece %27 olmuştur. Asgari ücret, eğer enflasyon oranına uygun artırılmış olsaydı, 28.075 TL değil, 32.156 TL olmalıydı. Aradaki fark, emekçinin nasıl bilinçli olarak ezildiğinin açık bir kanıtıdır.

Emeklilere Yalnızca Sefalet:

TÜİK'in açıkladığı makyajlı enflasyon oranları, emekçinin yaşadığı gerçek hayat pahalılığını gizliyor. Ocak 2026’da, işçi ve Bağ-Kur emeklilerine yapılması planlanan artış %12-13, memur emeklilerine ise %18 civarında olacak. Bu oranlar, emeklilere refah sağlamak yerine sefaletin kalıcılaştırılması anlamına gelmektedir.

Barınma Krizi:

Ekonomik yıkım, barınma krizini derinleştirmiştir. Emekliler, büyük şehirlerde pansiyonlarda, sağlıksız yapılarda ve kamusal alanlarda yaşamaya zorlanmaktadır. Neoliberal anlayış, sosyal konut üretimini engellemiş ve barınma hakkını fiilen ortadan kaldırmıştır.

Yandaşa Ayrıcalık:

Emeklilerin yaşadığı sefaletin ortasında, üst düzey bürokratlar için 30.000 TL’ye varan seyyanen zamlar gündeme gelmişti. Kamuoyu tepkisi nedeniyle bu düzenleme geri çekilmiş olsa da, bu durum gerçeği değiştirmiyor. Emekliler için “bütçe disiplini” vurgusu yapılırken, sermaye ve bürokrasiye ayrıcalık tanınmaktadır. Bu, rejimin sınıfsal karakterinin bir yansımasıdır.

Talepler:

Tüm Emekliler Sendikası’nın talepleri şu şekilde sıralanmaktadır:

Tüm emeklilere derhal 20.000 TL seyyanen zam yapılmalı.

Bu artış, kök aylık oyunlarına kurban edilmeden tüm emekli aylıklarına eşit biçimde yansıtılmalı.

En düşük emekli aylığı, yeni işe başlayan memur maaşına eşitlenmeli.

Enflasyon kayıpları tam olarak telafi edilmeli, refah payı eklenmeli.

Sağlıkta soyguna son verilmeli, katkı payları, muayene ücretleri ve ilaç farkları kaldırılmalı.

Emekliler ve dar gelirli yurttaşlar için barınma ve kira desteği sağlanmalı, kamusal sosyal konutlar derhal hayata geçirilmeli.

Emeklilerin ve emekçilerin örgütlenme, ifade ve demokratik hakları üzerindeki baskılar sona erdirilmeli.