Çoğumuz için artık hiçbir heyecan bile uyandırmıyor yeni bir yıla girmek

Günlük yaşam telaşı bizlerden çok şey aldı götürdü

Sevgi kalmadı..

Dayanışma azaldı..

Paylaşma duyguları kayboldu.

Vicdanlı ve merhametli olmak artık neredeyse imkansız

Her şeyi o kadar menfaat ve çıkar ekseni üzerine koyduk ki

Eskiden düşmanlık bile mertçe yapılırdı..

Sövülecekse-dövülecekse yüze karşı olurdu.

Arkadan vurmanın adı şerefsizlikti.

Şimdi öyle mi?

Kim-kimin yüzüne konuşup sövecek kadar cesur

Kimlerde adamlık-mertlik kaldı?

Eskiden para-pul ve makam için şam şeytanlığı yapılmazdı.

Öyle aklına esen kabadayı olamazdı.

Kadına eli kalkanın beli kırılırdı

Çocukların canını yakanın nefesi kesilirdi…

Mahalleden geçerken herkes bir-birine selam verir hoşsohbetler olurdu.

Sırlar mahremdi..

Dostluklar namustu..

Şimdi öyle mi?

Kim kime sır verebiliyor kim kime gerçek anlamda dost olabiliyor..

Eskiden evlerde misafir ağırlanır masalar donatılırdı..

Şimdi kapılar kapandı masalar toplandı..

Eskiden sosyal medya yoktu..

Öyle sanal ortamdan klavye başından kimse aslan kesilemezdi.

Onu da geçtim..

Eskinden fitne-fesat ve dedikodu yapmak için yürek lazımdı..

Aklına esen birine iftira atamazdı?

Şimdi ne oldu?

Ne olacak ortalık züppelere-çakallara kaldı..

Birbirini satan satana..

Havada-karada-denizde kahpelik meşrulaştı..

Eskiden radyolarda Anadolu türküleri çalardı..

Saflık-samimiyet ve onurlu bir yaşam vardı

Utanma-arlanma-korku vardı..

Şimdi öyle mi?

Oysa çok şey istemedik bu hayatta..

Aş-iş-ekmek..

Şerefli ve onurlu bir yaşam..

Bu dünyada öleceğini bilen tek canlı insan..

İyi ama insanoğlu buna rağmen niye bu kadar kötüleşir ki?

Neden bu kadar sahtekar alçak olur ki?

Niye aşını paylaşmaz..

Niye mazlumun garibanın yanında olmaz?

Niye düşeni kaldırmaz?

İyiler var mı?

Hem de çok var elbet?

Dürüst-namuslu-şerefli insan yok mu?

Var elbet?

Ama o iyiler kafalarını kuma gömdükçe sustukça biz daha çok isyan eder daha ah-vah çekeriz?