Onların projelerinde tüneller yok,

Yollar,köprüler yok,

Dev binalar, beton yığınları yok,

Paranın ise hiç adı yok.

Onların projeleri hepsinden daha değerli,

Hepsinden daha çok ihtiyacımız olan yaşama sebebimiz,

İNSANLIK VE SEVGİ…

Türkiye’de insanlar  hayatlarının,  geçimlerinin derdine düşmüşken  son dönemlerde  yaşananlar ile gündemdeki ağır olaylar asıl kimliğimizi unutturdu

Siyaset, kayıtlar, seçim, futbol v.s. derken ülkenin üzerinde gergin ve bir o kadar da karanlık bir hava oluştu . Ancak Trabzon’dan öyle bir ışık yükseldi ki tüm karanlığı aydınlattı , insanlığı sevgiyi öne çıkarttı, unuttuklarımızı kalplerimize yeniden yerleştirmeyi başardı.

O ışığın sahipleri, yaratıcıları Karadeniz Teknik Üniversitesi öğrencilerinden başkası değil…

Yaptıkları projeyle Türkiye’nin gelecek umutlarını tekrar yeşerterek Türk insanının kalplerindeki sevgiyi yeniden ortaya çıkarmayı başaracaklar.

Çocukların yüzlerindeki sıcak, sevgi dolu ve bir o kadar da endişeli gülümseyişleri bizlere yeniden gösterdiler.

“Sevgi nedir?” sorusuna aldıkları sıcak ve bir o kadar da düşündürücü cevaplar kelimeleri boğazlarımıza düğümledi…

*Sevmek Hayaldir,

*Sevmek bir kamyonun üzerinde olmayı hissetmektir,

*Sevmek nedir bilmiyorum. Sevmek ayıp bir şeydir.

* Sevmek , dövmek, sinirlenmektir. Sevmek kötü hissetmektir…

İşte bu cevaplar sevginin, sıcaklığın daha doğrusu insanlığın önemini içimizi acıtarak, kalbimize kazıyarak bize yeniden hatırlattı.

Daha doğrusu unutulmaması gereken değerleri unutanların yüzüne tokat gibi çarptı.

Yazık, yazık ki menfaat uğruna hayatın asıl gerçeklerini görmezden gelenlere,

Yazık, kazandıklarının sadece bir “Sela” ile veda edeceklerini bilemeyenlere,

Yazık, onlarca vaadi önümüze koyarken insanlığın sevginin kelime anlamını dahi unutan ,

Oy kazanabilmek uğruna kumanya dağıtmayı iş bilen,

Gazetecileri çağırıp sokakta gördükleri çocuğu sevme bahanesiyle prim yapan,

Çok muhterem siyasilerimize.

Ve çok yazık, yalnızca çocukluğunu yaşamak isteyen saf sevgiyle dolu çocuklarımızın elinden tutamayan bizlere…

Sözün kısası en azından yapmayı beceremediğimizi yapan öğrenci kardeşlerimize omuz verelim,

Onların tek amacı çocuklarımızı sahiplenebilmek, sevebilmek ve dertlerine ortak olabilmek…