Ankara'dan gönderilen ve tarihi metinlerin yok edilmesini isteyen gizli bir emri uygulamaktan çekinen Ermeni usta ve işçilerin nasıl bir çözüm bulduklarını gözler önüne seren bir hatıra nakletti.

Zakaryan Kalfa'nın yazarın babasına anlattığı hatıra hayli ibretlik: “... Gizli emir Ankara’dan gelmişti. Bu pis iş için Ermeni usta ve işçiler seçilmiş ve görevlendirilmişti. Bizler gizlice kilisede toplanıp durumu müzakere ettik. Bu emre uyarsak, bu yazıların sahipleri günün birinde gelip Ermenilerden hesap sorarsa ne yaparız?! Uzun konuşmalardan sonra çözümü bulmuştuk; yazı ve tuğraların üzerleri sıva ile kapatılacak; vakti gelince üzerleri kazılıp alttaki yazılar ortaya çıkarılacaktı. Öyle yaptık. Ama, Kağıthane boyunca onca köşklerin, kasır ve sarayların bir cm kalınlığındaki buzlu camlarını balyozlarla kırıp tarumar etmemizi ve o tarihî eserlere nasıl kıydığımızı anlatamam!”

Ankara'dan gelen gizli emirin dayanağı ne derseniz yazar onu da şu şekilde anlatıyor yazısında: "Eskiye ait ne varsa yekûnunu inkâr-iptal ve istiskalle işe başlanmış ve bu cümleden olarak; mahut ve meş’um 1017 sayılı kanun çıkarılmıştı. Bu kanuna göre; eskiye ait ne kadar resmî bina (okul, hastane, valilik, kaymakamlık, mahkeme, üniversite vb.) varsa; bunlar padişah tuğrası ve eski yazıyla kitabe ihtiva ediyorsa, bütün hepsi kazınıp yok edilecek veya binaları yıkılıp yer ile yeksan edilecekti!"

Fuat bol, yazısını "Ecdadını inkârla işe koyulan ve onlara küfretmeyi maharet bilen onca köksüz ve yüreksiz insanın, bunca kini nerelerine sığdırdığını doğrusu merak etmemek mümkün değildir!" diyerek bitiriyor.