Spor yazarı Osman Tamburacı Milli takımı değerlendirerek, Umut için bile umut yok dedi. İşte Tamburacı'nın o yazısı;

Biz bu işi bilmiyoruz.

Öğrenmeye, çağı yakalamaya da niyetimiz yok.

Hiddink'i de yollarsak on yıl daha geriye gideriz.

Bu laflarımı doğrulayan en belirgin örnek şudur;

2002 yılında rakibi çalıştıran Guus Hiddink'ten G. Kore futbol oynamayı öğrenmiş. Biz o tarihten bu yana geri gitmişiz!

Maçın özeti budur.

Bir dostluk maçında futbol oynamak yerine rakibi tekme tokatla yenmek istiyorsak yuh olsun ervahımıza…

Emre Belözoğlu'nun yaptıklarından utandım!

Uluslararası bir maçta kendini ligde sandı.

Dinler mi elin hakemi. Bastı kırmızıyı attı Emre'yi.

Bu olay Türkiye'de Emre'yi atamayan yerli hakemlerimize ders olsun.

İki dakikada iki sarı. Caaart kırmızı.

Bir futbolcu ki, futbol ömrünün yarısını İtalya'da, İngiltere'de geçirmiş ve kendini vahşetin kucağından alamamış, onu bir daha Milli Takım'a alanlar da diğer efendi evlatlara haksızlık ettikleri için kendilerinden utansın.

Ayıptır yahu!

Emre kendini ne sanıyor?

Giydiği forma milli forma. O forma asil bir milleti temsil ediyor. Emre'nin, 70 milyonu dünyaya rezil etmeğe hakkı yok!

Üstelik olmaz olası bir kaptan!

İsviçre maçındaki ayıbı, basına dirsekten çıkardığı kol… Her maçta dudak okumayla salladığı küfürler…

Yetti be!

Emre'nin tedaviye ihtiyacı var.

Böyle bir kaptana da Milli Takım'ın ihtiyacı yok!

Kılavuzu karga olanın başı dertten kurtulmaz!

Kaptan Emre'nin agresifliği bütün takıma sirayet etti. Servet, Burak, İsmail de azıttı…

Futbol oynamayı bıraktık, rakibe tekme, sille, Tokat, dirsek attık. İttik kaktık.

Alayından utandım!

Futbol ikinci planda kaldı.

Keşke 5-0 yenilseydik de kardeş ülke, dost ülke dediğimiz G.Kore karşısında bu mahcubiyeti yaşamasaydık.

Neden bir arpa boyu yol gitmiyoruz?

Milli Takımın başarısızlığının ilk sebebi takımda iki-üç ayrı kültürden oyuncuların bulunmasıdır.

Alman, Fransız, İngiliz futbol eğitimi almış oyuncuların, eğitimsiz Türk çocuklarıyla birlikte oynaması uyumsuzluk yaratıyor. Takımın bütünü, futbol açısından aynı dili konuşmuyor.

Almanya'da harikalar yaratan Altıntop kardeşlerin, Nuri'nin, Mehmet'in, Tunay'ın, Fransa'da gol makinesi olan Mevlut'un milli formayı giydiği vakit verimi düşüyor.

Neden?

Onlar futbol oynamak istedikçe bizimkiler top oynuyor, oyunu bırakıp rakiple itişiyor.

Buna bir de Hiddink'in çağdaş anlayışı eklenince ortaya amorf bir oyun çıkıyor.

Buna futbol demek mümkün değil.

Onun için de tesadüflerin ötesinde bir arpa boyu yol gitmiyoruz.

Kulüp takımlarında da yabancılar var diyebilirsiniz ama onlar aylarca senelerce yan yana oynadıkları için belli bir formata oturabiliyorlar.

Milli Takım öyle mi ya…

Aylar sonra üç gün bir araya geliyorlar… Fiyasko!

Hele bir de yeni takım yaratma çabası varsa… İşte o zaman kargaşa başlıyor.

Yeni gelen gençler daha heyecan süresini atmadan kendilerini alışmadıkları bir futbol mantalitesi içinde buluyorlar. Yine fiyasko!...

Ne yapmalı?

İddiayı bir yana bırakıp, 2012'yi buzdolabına koyup Hiddink'e yaslanıp yeni bir futbol eğitimine soyunmamız gerekir. Bu bir süreçtir.

En az üç yıl…

Bu arada mümkün olduğu kadar da özel maç yapıp uluslararası tecrübemizi artırmamız gerek.

Bunun başka yolu yok!

Azerbaycan'a yenil, G. Kore'yi yeneme ne işin var Avrupa'da!

Trabzon'daki, Türkiye-G.Kore maçını izledikten sonra bu kanıya vardım.

Hazırlık maçı falan ayaklarına da kimse yatmasın.

Futbol yok futbol.

Birazcık futbol görsem umutlu olabilirdim.

Hiddink'in işi zor, G. Kore kadar bile oynayamadık

Pozisyon bulamadık,

Şut çektik kaleyi tutturamadık,

Geriden atak başlatamadık…

Maçta aklımda kalan iki pozisyon var; ilk dakikalardaki Hamit'in gayreti, Umut'un kafası, sonlarda Kazım'ın kalecide kalan kafası.

Hepsi bu!

Rakip de G. Kore.

Yenilerin ortalaması vasatın altı…

G. Kore inanın bizden iyi.

Takır takır futbol oynuyorlar. Topa hükmediyorlar, iğne deliğinden pas geçiriyorlar ve o cılız vücutlarıyla ayakta kalıyorlar. Konsantrasyonlarını bozmuyorlar. Körük gibi oynamaları da cabası… Bir anda kaleleri önüne duvar örebiliyorlar.

Hiddink'in işi zor.

Affedin beni ama

Umut için bile umut yok!